Een man wordt oud en valt

   Ook de ergotherapeute bleek een bijzonder aardige vrouw. Ze juichte ons initiatief alleen maar toe om zelf op onderzoek uit te gaan, als het gaat om de mobiliteit in huis voor mijn vader.  Deze week hebben we namelijk geregeld dat hij met een rolstoeltaxi vanuit Woerden naar een grote showroom in Den Haag wordt gebracht alwaar we een enorme collectie rolstoelen voor binnen en buiten; trippelstoelen al of niet electrisch en allerlei varianten tussen deze twee kunnen laten zien. Het plan is om mijn vader hier een aantal mogelijkheden te laten uitproberen en wellicht kan dan zo'n vehicel tijdelijk bij hem thuis worden geplaatst om ook ter plekke te ervaren of deze oplossing gaat werken. Ze wilde zelf ook wel een stoel naar de afdeling halen waar ze goede ervaringen mee had, maar ze kon geen enkele garantie geven hoe lang het zou gaan duren voordat deze ook echt aanwezig zou zijn. Ze gaf me een kort, maar voor mij al voldoende verbijsterend inzicht in de formulierenstrijd waar ze in

  Het was een bijzonder aardige arts. Ze was zeker van goede wil. Ze luisterde en deed erg haar best om mijn vader op een correcte wijze te woord te staan. Ik kan echt niet anders zeggen. Maar toch ... Het tafereel in dit stukje is het familiegesprek. Mijn vader maakte zich op voorhand nogal druk omdat men het gesprek op zijn kamer wilde houden. Behalve ikzelf, zou ook mijn broer komen. Mijn vader zat te tellen: als de arts zou komen en de ergotherapeut, waarschijnlijk ook een verzorgende en misschien de fysiotherapeut ... dat past allemaal niet in zijn kamer.  Ik stelde voor om het maar even af te wachten. Dat uiteindelijk alleen de arts, niet de hoofdbehandelaar maar de huisarts in opleiding, binnen kwam, verbaasde mij ook en schoot bij mijn vader in het verkeerde keelgat. "Waar is de ergotherapeute? Zij heeft met mij gesproken over die stoel die thuis nodig is en als ik naar huis wil, is dat de belangrijkste voorwaarde op dit ogenblik..." De arts legde uit dat dit niet de

   In één van de commentaren in mijn laatste blog, vroeg iemand zich af of de door mij beschreven waarnemingen ook bespreekbaar werden gemaakt. Anders zou er niets veranderen. Een terechte opmerking natuurlijk.  Deze kreeg vandaag al het door mij verwachte vervolg. Mijn vader keek me vastberaden aan. "Gister sprak ik de arts en ik vroeg hem: "dokter, zou je mij iets willen uitleggen? Om de één of andere reden weet zo ongeveer iedereen dat je het besluit hebt genomen dat ik een dag op proefverlof mag... maar ik weet helemaal nergens van... hoe zit dat precies?"" Vervolgens kwam er veel gemompel, aldus mijn vader. De dokter had heel veel taal nodig om uit te leggen dat hij hier ook niet echt een verklaring voor had. Mijn vader was nog niet klaar. "Als je dan dat besluit hebt genomen, dan heb je vast ook bedacht hoe ik in de auto van mijn zoon kom en hoe ik hier weer uit kan komen als ik in Gouda ben... en dan zijn we er nog niet: ik moet op de één of andere manie

In mijn mail verscheen een korte mededeling dat mijn vader is besproken in het behandelteam. Hier is besloten dat hij een dagje op proefverlof mag. Aan mij de vraag welke dag hiervoor geschikt zou zijn. Mijn vader reageert verbaasd. “Proefverlof? Wat is daar dan het doel van?” Verrast vraag ik hem of het voorstel van het behandelteam niet met hem besproken is? Hij weet nergens van. “Het lijkt me natuurlijk heerlijk om naar huis te gaan, maar waarom een dagje? Wat willen ze nu precies uitproberen?” Het vraagteken wordt alleen maar groter. Ik verzoek het behandelteam om een afspraak. We hebben immers al weken geleden besproken dat we toch eerst een familiegesprek zouden hebben, alvorens allerlei nieuwe stappen te ondernemen. Hier heb ik niets meer over gehoord. Dus nog maar een poging. Al snel wordt mijn voicemail ingesproken met het verzoek terug te bellen voor een afspraak. Ik merk dat ik boos word. Het consequent mijn vader niet betrekken in zijn eigen behandeling, het

  Mijn vader begint over Marieke, één van de verzorgenden op de afdeling. Hij vertrouwt haar. Ze was ook degene die ons indertijd opgevangen heeft toen mijn vader vanuit het ziekenhuis het verpleeghuis binnen kwam. Een wereld die hem maar al te goed bekend is omdat mijn moeder haar laatste jaren in een verpleeghuis heeft gewoond.  Mijn moeder leed aan dementie, mijn vader moet revalideren. Mijn moeder kon niet meer thuis wonen; mijn vader wil niets liever dan naar huis.  Of dat gaat lukken, blijft een spannende vraag. Als hij er met de fysiotherapeut over begint, wuift die het probleem weg: de geplande ontslagdatum is ook maar een willekeurig geprikte, die kan net zo goed weer naar een later moment worden verplaatst. Mijn vader is er nog niet gerust op.  Ik kijk over zijn schouder naar een whiteboard. Hier staan namen op. Zoals die van de contactpersoon, de EVV (eerst verantwoordelijk verzorgende, zoals ze in deze kringen heet): Shannon of Sanne. Ik vraag mijn vader naar deze dames, m

  onbekende vrouw Om binnen te komen, heb ik geen deurpasje meer.  Na enig zoeken is er in het voorportaal een klein belbord waarop per etage een bel is aangebracht. Er hangt echter ook een briefje: "Bel kapot; bel verpleegkundige (en een 06 nummer). Wel eerst drukken!!!" Ik interpreteerde de tekst dat ik blijkbaar toch eerst op de knop van de 2e etage (daar verblijft mijn vader) moest drukken, alvorens het beschreven 06 nummer te draaien. Braaf drukte ik op de bel en begon vervolgens het 06-nummer in te toetsen in mijn telefoon. Achter mij hoorde ik de schuifdeur openen. Vanuit mijn telefoon hoorde ik een stem komen. Ik koos voor de schuifdeur en toen ik deze was gepasseerd, sprak ik in mijn telefoon. Hier kwam echter geen reactie meer. De verpleegkundige had het blijkbaar vaker meegemaakt. Mijn vader zat alleen in de eetkamer. Hij zat bij een geopende balkondeur en genoot van de frisse lucht en het zonnetje op zijn gezicht. Hij draaide echter direct richting uitgang, toen h