Over een confronterend gesprek met de arts en een dodelijke blik die ik héél goed ken en een vader die de regie weer helemaal te pakken heeft.

 

 In één van de commentaren in mijn laatste blog, vroeg iemand zich af of de door mij beschreven waarnemingen ook bespreekbaar werden gemaakt. Anders zou er niets veranderen.

Een terechte opmerking natuurlijk. 

Deze kreeg vandaag al het door mij verwachte vervolg. Mijn vader keek me vastberaden aan.

"Gister sprak ik de arts en ik vroeg hem:

"dokter, zou je mij iets willen uitleggen? Om de één of andere reden weet zo ongeveer iedereen dat je het besluit hebt genomen dat ik een dag op proefverlof mag... maar ik weet helemaal nergens van... hoe zit dat precies?""

Vervolgens kwam er veel gemompel, aldus mijn vader. De dokter had heel veel taal nodig om uit te leggen dat hij hier ook niet echt een verklaring voor had.

Mijn vader was nog niet klaar.

"Als je dan dat besluit hebt genomen, dan heb je vast ook bedacht hoe ik in de auto van mijn zoon kom en hoe ik hier weer uit kan komen als ik in Gouda ben... en dan zijn we er nog niet: ik moet op de één of andere manier de afstand overbruggen naar mijn appartement....hier durft de fysiotherapeut mij nog niet alleen te laten lopen ...en dan ben ik in mijn appartement en dan zijn er nog overal drempels waardoor ik bijvoorbeeld niet even naar de wc kan ..."

Hij had de arts aangekeken met die dodelijke blik van hem die ik als zijn zoon heel goed ken. Zo'n blik waardoor je in jezelf verstrikt raakt en wéét dat hij een punt heeft. Hij is dan genadeloos en blijft je met een scheve glimlach aankijken.

"Dus, wat is het doel van dat dagje verlof, dokter?"

Ik vertelde mijn vader dat we komende week een familiegesprek hebben, waar ook mijn broer bij aanwezig zal zijn. Vals voegde ik toe: "maar dat hebben ze je vast verteld..."

We moesten er samen maar even om lachen want ook deze mededeling was door niemand met mijn vader gedeeld.

Toch ook vandaag goed nieuws: met de verzorgenden oefent mijn vader de laatste tijd in het zelf in en uit bed komen en vanuit de rolstoel zelf op het toilet komen. Dit gaat hem steeds beter af. Hij is duidelijk aan het bedenken hoe hij dit thuis georganiseerd wil hebben: zelf een hoog/laag-bed aanschaffen; zijn er voldoende beugels in het toilet en in de badkamer? 

Hij heeft de regie weer helemaal te pakken.