Over het verband tussen een Daf en doorzettingsvermogen

 

 

Alhoewel we natuurlijk wel wisten dat het een kwestie van tijd was, was het afgelopen donderdag toch nog een hele schok. Mijn vader is gevallen en heeft hierbij zijn been gebroken. Mijn vader is 88 jaar oud en alleen hierom is een dergelijke breuk een zorgelijke ontwikkeling.

Maar er is meer.

Mijn vader heeft op 19-jarige leeftijd een beenmergontsteking doorgemaakt. In die tijd, we hebben het over begin jaren vijftig van de vorige eeuw, had een arts geen andere oplossing om deze dodelijke kwaal te doorbreken dan door het wegschrapen van het beenmerg en het been vol te storten "met beton", zoals mijn vader placht uit te leggen. Hierbij werd ook zijn heupgewricht gefixeerd en ook zijn knie hield hierdoor al snel op met bewegen. Mijn vader kreeg aldus links een stijf been.

Het alternatief was een vroegtijdig overlijden; het is in die periode wekenlang erg spannend geweest of hij het zou halen, met name door de hoge koortsen, maar hij heeft het dus gered en op een bepaalde manier heb ook ik mijn leven hieraan te danken.

Omdat fysiotherapie in die periode nog niet bestond voor jongens uit een arbeidersmilieu, zoals mijn vader, heeft hij zichzelf, door intensief te oefenen opnieuw leren lopen. Hij moest wel want de arts had hem toevertrouwd dat het zeer waarschijnlijk was dat hij de rest van zijn leven in een rolstoel door moest brengen. Dat was bij mijn vader de juiste knop want, ik was er niet bij maar ik ken hem een beetje, hij is bloedfanatiek bezig geweest om het tegendeel te bewijzen. Hij ontwierp zelfs een speciale trapper voor op de fiets zodat hij niet alleen leerde lopen, maar ook, met een stijfgezet been, kon fietsen. 

Als kind ben ik me hier nooit van bewust geweest, maar nu realiseer ik me hoe groot het doorzettingsvermogen van mijn vader moet zijn geweest. Als iets er niet was, dan verzon hij het. Alleen auto rijden, dat was er niet bij totdat de gebroeders van Doorn een autootje ontwikkelden dat met één voet kon worden bediend: de Daf variomatic. De eerste auto voor het grote publiek die als automaat werd uitgerust. Vanaf dat moment reden wij in een Daf.

Zo doorbrak mijn vader ieder ongemak dat zijn stijve been veroorzaakte. Zitten was wel een probleem: hij zat altijd onderuit gezakt door de gefixeerde heup en hij heeft menig verontwaardigde blik moeten doorstaan omdat hij niet zijn been kon intrekken om iemand voorbij te laten gaan. 

Hij leerde om hier niet teveel aandacht aan te besteden of om het af te doen met een grapje. Het hield echter nooit op en bleef hem dus raken. Als kind dacht ik hier niet over na. Nu denk ik: wat zou dat met een mens doen?

Het gevaar van zijn toestand ontwikkelde zich sluipenderwijs. Hij liep enigszins uit balans omdat zijn linkerbeen iets korter is dan zijn rechter. Daar is een lijf niet opgebouwd en heel geleidelijk aan begon zich dit steeds meer te wreken: pijn. De laatste jaren liep hij dan ook nog maar nauwelijks en dit ging dan uitermate moeizaam. Uiteraard aanvankelijk met behulp van een stok, maar deze werd op enig moment vervangen door een rollator. 

Mijn vader woont nog steeds zelfstandig. Dit is al een klein wonder op zichzelf. Behalve de ongemakken bij het lopen, werd hij in toenemende mate blind door de macula en ook zijn oren lieten hem steeds meer in de steek. Met alles wat steeds minder werd, bleef deze eigenschap gelukkig krachtig overeind: zijn doorzettingsvermogen.

Maar nu is hij dan gevallen en bleek in het ziekenhuis dat juist het linkerbeen gebroken is. Zo'n dertig jaar geleden heeft hij in een Haarlems ziekenhuis, dat niet eens meer bestaat (Joannes de Deo) een kunstheup gekregen en bij de aanhechting van dit implementaat is het mis gegaan.

In deze blog gaan we het proces volgen. Als bestuurder van een zorginstelling, kijk ik ook op die manier naar de gang die mijn vader moet volgen. Als zoon bid ik dat deze gang blijft leiden tot een bestaan die voor mijn vader zinvol is. Het zal voor hem, zijn beide zoons, schoondochters en kleinkinderen een zoektocht zijn. Een tocht waarin we voor een deel afhankelijk zijn van de kennis en kunde van anderen, maar waar we ook steeds weer opnieuw ons bewust moeten blijven dat er altijd keuzemogelijkheden zijn. Een tocht waarin we opnieuw een groot beroep zullen moeten doen op het doorzettingsvermogen van mijn vader en zijn wil om oplossingen te vinden. Maar ik realiseer me ook dat het moment kan komen dat deze kracht is uitgeput en dat wij, de mensen om hem heen, hem dan zullen moeten dragen.