Over verkeerde bed problematiek in het verpleeghuis, centrale stafafdelingen en protocollen

 

Opnieuw telefoon van mijn vader. Hij is een beetje in paniek, vertelt hij. Er is een verzorgster bij hem gekomen en heeft hem gemeld dat er een thuiszorgorganisatie is gevonden die bereid is om hem in zorg te nemen. Voorwaarde is wel dat hij bereid moet zijn om pas tussen 11.00 en 13.00 uur uit bed geholpen te worden.

"Dat is toch niet normaal, Erik? Ik heb dit geweigerd hoor ... nu ben ik bang dat ze mij vrijdag gewoon naar huis sturen ..."

Ik probeer uit te leggen dat het zo niet zal gaan. Hij is duidelijk in de war want hij begint dwars door mij heen te praten. Zijn telefoontegoed is op en hij gebruikt nu een toestel van de afdeling. 

Ik besluit hem later zelf nog een keer te bellen.

Ondertussen benader ik de EVV'er van mijn vader. Ik geef aan dat er bij één Goudse organisatie mogelijk nog wel ruimte is (het helpt als je zelf ingangen in het Goudse hebt), maar dat ze hier waarschijnlijk wat harder achteraan zullen moeten gaan.

Mij wordt duidelijk gemaakt dat het zo niet werkt. Het verpleeghuis is onderdeel van een grote organisatie en deze keten is in stukjes geknipt. Er is dus ergens een centraal bureau die dit soort transfers regelt. Ik realiseer me dat de organisatie waar mijn vader verblijft geen zorg levert in Gouda en omgeving, dus hun netwerk hier is waarschijnlijk wat beperkt. Hoe dan ook, de zorg van de afdeling van mijn vader doet en kan niet meer dan een bericht sturen naar dit transferbureau en moet het verder afwachten. Er is voor mij geen mogelijkheid om in contact te komen met dit bureau: ze zitten niet in het verpleeghuis. Sterker, hun kantoor is in een heel andere stad en ze bedient meerdere regio's.

Met enige weemoed denk ik aan de tijd dat hulpverleners elkaar kenden en dat een telefoontje veel kon doen. Daar zijn nu protocollen en anonieme schakels voor in de plaats gekomen. Ook in mijn organisatie kennen we klantbemiddelaars. Zij kennen echter de bewoners, de mensen op de wachtlijst, de mensen van de zorgteams en hebben een groot, regionaal netwerk binnen alle zorgorganisaties. 

Korte lijnen, persoonlijke contacten. Daar kan geen protocol tegenop.

Ik bel mijn vader op zijn eigen telefoon. Ik stel hem gerust dat niemand hem vrijdag naar huis zal sturen als er geen thuiszorg geregeld is. Maar ik moet hem ook duidelijk maken dat het wachten op een plekje wel eens lang zal kunnen gaan duren.

Verkeerde bed problematiek, een klassiek ziekenhuisprobleem, maar nu dan ook in het verpleeghuis.