Over opnieuw een alleraardigste therapeute, het verschil tussen een trippel- en een rolstoel en waarom deze vraag opeens zo belangrijk wordt ...

 

 Ook de ergotherapeute bleek een bijzonder aardige vrouw. Ze juichte ons initiatief alleen maar toe om zelf op onderzoek uit te gaan, als het gaat om de mobiliteit in huis voor mijn vader. 

Deze week hebben we namelijk geregeld dat hij met een rolstoeltaxi vanuit Woerden naar een grote showroom in Den Haag wordt gebracht alwaar we een enorme collectie rolstoelen voor binnen en buiten; trippelstoelen al of niet electrisch en allerlei varianten tussen deze twee kunnen laten zien. Het plan is om mijn vader hier een aantal mogelijkheden te laten uitproberen en wellicht kan dan zo'n vehicel tijdelijk bij hem thuis worden geplaatst om ook ter plekke te ervaren of deze oplossing gaat werken.

Ze wilde zelf ook wel een stoel naar de afdeling halen waar ze goede ervaringen mee had, maar ze kon geen enkele garantie geven hoe lang het zou gaan duren voordat deze ook echt aanwezig zou zijn.

Ze gaf me een kort, maar voor mij al voldoende verbijsterend inzicht in de formulierenstrijd waar ze in terecht zou gaan komen. Om te beginnen wordt er geen stoel meer op proef geleverd: hier vraagt de fabrikant tegenwoordig € 50 voor.

Dat is voor ons geen probleem, maar ik kan me voorstellen dat er voldoende mensen zijn die hier toch al even aarzelen.

Vervolgens (en nu even zorgvuldig meelezen) ontstaat het volgende probleem.

De beoogde stoel is een soort tussenvariant die enerzijds als rolstoel door het leven kan gaan, maar ook als trippelstoel. 

En nu hebben wij, samenleving, bedacht dat de trippelstoel een WMO-voorziening is (dus betaalt door de gemeente) en de rolstoel een ZVW-voorziening (dus betaalt door de zorgverzekeraar). De spannende en, zonder twijfel ook tijdrovende vraag die zich voordoet is: beschouwt de financier de stoel primair als een trippel- dan wel als een rolstoel. Wordt de vraag gesteld aan de zorgverzekeraar en deze oordeelt dat het meer een trippelstoel is, dan wordt de aanvraag afgewezen. Of liever gezegd, doorverwezen naar de gemeente.

U voelt hem al aankomen: zij kunnen ook weer besluiten dat het toch echt meer een rolstoel is en dan kunnen we weer terug naar de zorgverzekeraar.

Om gek van te worden.

We regelen onszelf helemaal kapot.

Maar goed.

Ik stelde de ergotherapeute gerust. Wij verkeren in de luxe omstandigheden dat we dan desnoods de stoel maar zelf aanschaffen om zo de nodige tijd te winnen. 

Mijn vader moet gewoon naar huis.

De vraag is natuurlijk relevant of de tijdrovende kwestie opweegt tegen de kosten die we nu dagelijks maken door de opname in het verpleeghuis. Maar die context doet er bij een besluit over de stoel helemaal niet toe. We concentreren ons op de mm2 in plaats van op het totale plaatje.

Hoe noemen de Engelsen dit ook alweer?

Pennywise, poundfoolish...

Ik spreek met de ergotherapeute af dat zij de aanvraag gewoon in gang zet en dat we, na vrijdag, verder afstemmen over het vervolg. Want, als gezegd,

mijn vader moet zo langzamerhand gewoon naar huis.