Een man wordt oud en valt

  Het was even een puzzel hoe we uit de eetkamer kwamen. De afdeling ligt vol, propvol volgens mijn vader en dat is goed te merken aan de piepkleine ruimte die voor de 23 verblijvers als eetkamer wordt gebruikt. Iets verderop is nog een ruimte, bedoeld als huiskamer, maar hier wordt nauwelijks gebruik van gemaakt. Mijn opmerking waarom de twee ruimtes niet beide als eetkamer in gebruik worden genomen, is echter een steen in de vijver: die andere ruimte is nu eenmaal de huiskamer. Enfin, na enig geschuif met rollators en stoelen, hadden we een doorgang gemaakt en kon ik mijn vader meenemen. Ondertussen hoorde ik een dame in de oren van haar tafelgenoot fluisteren: "Het zal wel een roker zijn want die man gaat altijd maar naar buiten." Mijn vader heeft zijn hele leven nog geen sigaret aangeraakt en dat meldde ik de dame dan ook in het voorbij gaan. Ze keek betrapt en reageerde niet. Mijn vader maakte een wegwerpgebaar. Dit was dezelfde dame die zo angstvallig bewaakte dat alle

   Door zijn opname in het verpleeghuis, wordt mijn vader nu ook meegesleurd de digitale snelweg op. Zo hebben we zijn stokoude, maar nog altijd werkende Nokia telefoon vervangen door een smartphone. De Nokia was steeds minder hanteerbaar doordat mijn vader zijn gezichtsvermogen hard achteruit gaat. Mijn broer had voor hem onder de cijferknoppen doorkiesnummers geïnstalleerd, zodat mijn vader, door het drukken op een cijfer, direct met iemand werd verbonden. Heel handig, ware het niet dat mijn vader consequent de verkeerde persoon aan de lijn kreeg omdat hij de cijfers niet meer kan onderscheiden. Het werd een smartphone speciaal voor senioren: groot scherm, grote knoppen en een beperkt aantal apps. Maar alle routines zijn nieuw, dus ook deze telefoon vroeg veel herhaalde uitleg en voordoen. Het slechte zicht werkt ook hier niet mee natuurlijk. Gelukkig weet hij inmiddels waar zich de verschillende functies bevinden en hoe hij heel basaal de telefoon kan gebruiken. Alle functie

   Het valt hem tegen. Ik kan me dat voorstellen. Als je je leven lang gewoon hebt kunnen lopen en dat een paar weken niet heb kunnen doen, dan geloof je toch, ondanks alle waarschuwingen, dat je, na toestemming van de arts, gewoon op kan staan en kan wandelen. Zoiets kan ik me levendig voorstellen. Omgekeerd, je kan gewoon niet geloven dat je niet kan lopen. Het is zo'n vanzelfsprekende handeling dat niets in je lijf hierover hoeft na te denken. Gister had hij echter alleen maar wat gewiebeld. Van het ene op het andere been. Gewicht op het linker; gewicht op het rechterbeen.  Na 10 minuten was hij uitgeput gaan zitten. Nog geen stap had hij gezet, alleen maar dat stomme wiebelen... Hij bekent dat hij hierna somber was geweest. Het zou niets meer worden. Zelfs zoiets simpels als lopen lukte hem niet meer.  "Je begrijpt toch wel dat dit eerder een stemming is dan een overtuiging?" Dat begreep hij. Het ging ook wel weer beter inmiddels. Morgen weer een dag. En dan weer. En

  Hij wil eigenlijk nog maar één ding: naar huis. De afdeling is vol, maar het wordt er niet gezelliger op.  "Het lijkt wel of iedereen die hier na een val op de afdeling komt, zijn spraakvermogen kwijtraakt." Behalve dan enkele dames die gedrieën gezamenlijk optrekken en de regels luidkeels bepalen. Dit gaat dan vooral over een raam dat een beetje open is gezet of een deur naar het balkon, om wat frisse lucht naar binnen te laten komen. Ze klagen luidkeels over de immense kou en eisen dan ook dat alles potdicht gesloten wordt. Mijn vader is hier afgelopen week met de verzorgenden de discussie over aangegaan: in hoeverre deze drie de atmosfeer voor alle 18 anderen mogen bepalen. De verzorging geeft er geen antwoord op en dus blijft hier het recht van de grote mond het dominante argument. Mijn vader heeft het opgegeven. Hij beweegt zijn rolstoel naar buiten zodra dit kan. Het goede nieuws is dat hij inmiddels op zijn herstellende been heeft gestaan. Tot twee keer toe. Komende

  niet de heup van mijn vader  We zouden elkaar treffen bij de hoofdingang. Ik kwam van mijn werk, mijn vader uit Woerden. Het was de dag dat hij naar het ziekenhuis ging om een foto van zijn heup te maken. Ik duwde mijn vader naar de balie van de orthopedie. Hier maakten we mee wat al vele rolstoelgebruikers eerder hebben meegemaakt: degene achter de rolstoel wordt aangesproken. Ik draaide me demonstratief om en mijn vader deed het woord. "Heeft u de foto's al gemaakt? " "We moesten ons hier om 14.30 melden, aldus de brief die ik van u kreeg...." "Nee hoor, eerst moeten de foto's worden gemaakt." Ik bekeek de brief en inderdaad, aan de achterkant had iemand met pen nog geschreven dat er eerst foto's moesten worden gemaakt. Alsof ze voor het eerst een dergelijk controlebezoek hadden geregeld, maar goed... Wij naar de radiologie. Het maken van de foto's ging voor mij achter een gesloten deur. Na een klein kwartier kwam mijn vader weer tevoor

zoeken naar balans - W. Heslinga    Inmiddels komt 5 juli steeds sneller dichterbij. Die dag zal een foto worden gemaakt van de nieuwe heup van mijn vader en, veel belangrijker, de botaangroei in dit gebied.  Het zal bepalend zijn voor het verdere verloop van mijn vader zijn genezingsproces. Sterker, het is bepalend voor het verdere verloop van zijn leven. Zal hij weer kunnen gaan lopen of niet. Zal hij weer naar zijn huis terug kunnen of niet. Zal hij zelfstandig blijven of nog veel meer afhankelijk van anderen. We praten er een beetje omheen.  Hij vertelt over zijn verblijf de afgelopen dagen. Hij moppert wat op het lange wachten wanneer hij heeft gebeld dat hij naar het toilet moet. Hij verbaast zich erover dat deze afdeling zo'n enorm kleine eetkamer heeft: alle bewoners lopen ofwel met een rollator (die ze het liefst naast zich hebben) of verplaatsen zich in een rolstoel. Het is daarom steeds weer passen en meten om iedereen aan tafel te krijgen. Ook de whiskey blijft een teru