Over mijn vader die het verpleeghuis spuugzat is en klagende dames die het koud hebben op de warmste dag ooit gemeten in juli ...

 

Hij wil eigenlijk nog maar één ding: naar huis.

De afdeling is vol, maar het wordt er niet gezelliger op. 

"Het lijkt wel of iedereen die hier na een val op de afdeling komt, zijn spraakvermogen kwijtraakt."

Behalve dan enkele dames die gedrieën gezamenlijk optrekken en de regels luidkeels bepalen. Dit gaat dan vooral over een raam dat een beetje open is gezet of een deur naar het balkon, om wat frisse lucht naar binnen te laten komen.

Ze klagen luidkeels over de immense kou en eisen dan ook dat alles potdicht gesloten wordt. Mijn vader is hier afgelopen week met de verzorgenden de discussie over aangegaan: in hoeverre deze drie de atmosfeer voor alle 18 anderen mogen bepalen.

De verzorging geeft er geen antwoord op en dus blijft hier het recht van de grote mond het dominante argument. Mijn vader heeft het opgegeven. Hij beweegt zijn rolstoel naar buiten zodra dit kan.

Het goede nieuws is dat hij inmiddels op zijn herstellende been heeft gestaan. Tot twee keer toe. Komende week gaat het lopen weer beginnen.

Hij verheugt zich erop.

Ik vraag hem of hij nog heeft nagedacht over het bezoek afgelopen woensdag. Hierin werd hem gemeld dat de breuk weliswaar is geheeld en dat hij zijn been meer mag belasten, maar ook dat er nauwelijks botgroei is en het dus een zeer kwetsbare plek blijft.

"Natuurlijk heb ik hier over nagedacht en weet je... we wisten dit al vanaf het begin. Steeds is ons gezegd dat het genezingsproces moeizaam zou zijn, maar het was ook de enige kans die ik had om weer te gaan lopen... nou, het is dus precies zo uitgekomen. Ik ga dus lopen ..."

Hij kijkt mij vastberaden aan. De vechter.

"En weet je, ik ben het hier gewoon spuugzat. Ik wil naar huis en dan zien we wel hoe of het gaat."

Mijn vader woonachtig in een verpleeghuis, ik zie het inderdaad niet gebeuren. We gaan alles op alles zetten om hem weer thuis te krijgen.

20 juli, nog 11 dagen te gaan ...