Over het wiebelen in plaats van lopen en hier uitgeput van raken en over plan B?

 

 Het valt hem tegen.

Ik kan me dat voorstellen. Als je je leven lang gewoon hebt kunnen lopen en dat een paar weken niet heb kunnen doen, dan geloof je toch, ondanks alle waarschuwingen, dat je, na toestemming van de arts, gewoon op kan staan en kan wandelen.

Zoiets kan ik me levendig voorstellen.

Omgekeerd, je kan gewoon niet geloven dat je niet kan lopen. Het is zo'n vanzelfsprekende handeling dat niets in je lijf hierover hoeft na te denken.

Gister had hij echter alleen maar wat gewiebeld. Van het ene op het andere been. Gewicht op het linker; gewicht op het rechterbeen. 

Na 10 minuten was hij uitgeput gaan zitten.

Nog geen stap had hij gezet, alleen maar dat stomme wiebelen...

Hij bekent dat hij hierna somber was geweest. Het zou niets meer worden. Zelfs zoiets simpels als lopen lukte hem niet meer. 

"Je begrijpt toch wel dat dit eerder een stemming is dan een overtuiging?"

Dat begreep hij.

Het ging ook wel weer beter inmiddels. Morgen weer een dag. En dan weer. En dan weer. Net zolang totdat hij weer kon lopen.

Of desnoods een beetje schuifelen.

Ik liep naar binnen voor een cola. De dame achter de kassa haalde nog even een glas voor mij uit het keukentje.

... Ik liep naar binnen...

zonder hier bij na te denken ...

Mijn vader zat te knikkebollen toen ik me weer bij hem voegde. Zwijgend dronk hij zijn cola. Ik beloofde hem om de komende week weer eens contact op te nemen met de arts. 

20 juli gaat hem natuurlijk niet worden als ontslagdatum, maar hoe zien de behandelaars zijn perspectieven? 

En is er een plan B voor het geval een naar huis terugkeren onmogelijk blijkt?