Over vis die duur wordt betaald en een naderend onderzoek dat veel spanning geeft

zoeken naar balans - W. Heslinga

 

 Inmiddels komt 5 juli steeds sneller dichterbij. Die dag zal een foto worden gemaakt van de nieuwe heup van mijn vader en, veel belangrijker, de botaangroei in dit gebied. 

Het zal bepalend zijn voor het verdere verloop van mijn vader zijn genezingsproces. Sterker, het is bepalend voor het verdere verloop van zijn leven.

Zal hij weer kunnen gaan lopen of niet.

Zal hij weer naar zijn huis terug kunnen of niet.

Zal hij zelfstandig blijven of nog veel meer afhankelijk van anderen.

We praten er een beetje omheen. 

Hij vertelt over zijn verblijf de afgelopen dagen. Hij moppert wat op het lange wachten wanneer hij heeft gebeld dat hij naar het toilet moet. Hij verbaast zich erover dat deze afdeling zo'n enorm kleine eetkamer heeft: alle bewoners lopen ofwel met een rollator (die ze het liefst naast zich hebben) of verplaatsen zich in een rolstoel. Het is daarom steeds weer passen en meten om iedereen aan tafel te krijgen.

Ook de whiskey blijft een terugkerend onderwerp. Deze week was er opnieuw een verzorgster heftig verontwaardigd geweest toen ze mijn vader met een glaasje whiskey had aangetroffen op zijn kamer. 

"Het lijkt wel of iedereen die een glaasje lust, een soort crimineel is ..."

Beiden verbazen we ons erover dat een verblijf in het verpleeghuis blijkbaar ook betekent dat het huis mag bepalen hoe iemand zijn leven leidt. De bewoner centraal is ook hier een mooie wensgedachte, maar staat nog ver van de werkelijkheid.

Mijn vader vertelt over een groots evenement dat afgelopen week heeft plaatsgevonden: vlaggetjesdag: nieuwe haring. Mijn vader is een visliefhebber, dus hij is hierop afgegaan. In het restaurant stond een chantykoor zeemansliederen te zingen. 

Mijn vader is nogal doelgericht, dus hij is direct naar een medewerker gegaan om te vragen hoe hij aan haring kan komen. Tot zijn verbazing blijkt hij hiervoor stevig in de buidel te moeten tasten. 

"Ik weer in die rolstoel naar boven om geld op te halen..."

"Maar de haring was prima, hoor."

We keken nu beiden, zwijgend, door het raam van zijn appartement naar buiten. Het duurde nog even en toen kwam het hoge woord eruit.

"Erik, ik knijp hem als een oude dief voor woensdag..."

Ik had hem al aan voelen komen: die middag heb ik vrij gepland.

En, eerlijk gezegd, ook ik vind het spannend worden.