Een man wordt oud en valt

   Afgelopen vrijdag was ik met mijn vrouw in het winkelcentrum om voor mijn vader de nodige levensmiddelen te kopen. Bij de slager werd de dame die ons hielp onderbroken door een oudere vrouw die haar riep. "Ik heb hier net filet americain gekocht, maar ben bang dat ik het hier heb laten staan..." Onze winkelhulp ging behulpzaam haar collega's langs om te vragen of zij het bakje met smeerbaar vlees hadden gevonden. Niemand. Heel vriendelijk schepte ze een nieuw bakje vol en gaf het aan de vrouw mee. We waren nog maar net weer begonnen om de draad van onze bestellingen op te pakken, toen dezelfde dame zich opnieuw meldde. "Ik heb mijn tas hier laten staan ..." De verschillende klanten in de zaak verzekerden haar dat ze geen tas had achtergelaten. Ze was zonder tas binnen gekomen. De dame draaide wat onzeker in het rond en was duidelijk van haar stuk gebracht. Mompelend verliet ze de slagerij. Niet heel veel later zagen we de arme vrouw weer bij de kassa van een

   Ik liep met mijn vrouw midden in Heerlen, vanwege familiebezoek, toen mijn telefoon ging. Eén van de klantbemiddelaars van Careyn. "Goedemorgen, we hebben plek voor uw vader. Hij zou komende maandag naar huis kunnen..." Toen ik aangaf dat de maandag echt een ongelukkige dag was en of het niet op vrijdag zou kunnen, viel er even een stilte. De dame herpakte zich snel en sloot het gesprek af dat ze het gewoon ging proberen. Het lukte.  "Uw vader kan morgen naar huis..." Nu viel ik even stil. Opeens realiseerde ik me dat het inderdaad de volgende dag al zou zijn. Maar goed, het was fantastisch nieuws dat het dus ging lukken omdat er een thuiszorgorganisatie was gevonden die hem in zorg wilde nemen. Nieuwsgierig polste ik welke organisatie het was geworden. Buurtzorg. Toch. Nog geen half uur later hing mijn vader aan de lijn. Ook voor hem ging het nu wel erg snel allemaal. Want hoe moet het dan met de boodschappen? En hoe kwam hij eigenlijk thuis? En hoe kwamen al zi

  Opnieuw telefoon van mijn vader. Hij is een beetje in paniek, vertelt hij. Er is een verzorgster bij hem gekomen en heeft hem gemeld dat er een thuiszorgorganisatie is gevonden die bereid is om hem in zorg te nemen. Voorwaarde is wel dat hij bereid moet zijn om pas tussen 11.00 en 13.00 uur uit bed geholpen te worden. "Dat is toch niet normaal, Erik? Ik heb dit geweigerd hoor ... nu ben ik bang dat ze mij vrijdag gewoon naar huis sturen ..." Ik probeer uit te leggen dat het zo niet zal gaan. Hij is duidelijk in de war want hij begint dwars door mij heen te praten. Zijn telefoontegoed is op en hij gebruikt nu een toestel van de afdeling.  Ik besluit hem later zelf nog een keer te bellen. Ondertussen benader ik de EVV'er van mijn vader. Ik geef aan dat er bij één Goudse organisatie mogelijk nog wel ruimte is (het helpt als je zelf ingangen in het Goudse hebt), maar dat ze hier waarschijnlijk wat harder achteraan zullen moeten gaan. Mij wordt duidelijk gemaakt dat het zo n

    Maandag gaat al vroeg mijn telefoon over. In het display verschijnt "Pa". Mijn vader dus. "Erik, ze hebben blijkbaar weer met elkaar gesproken en bedacht dat ik vandaag over een week met ontslag moet..." Ik bel naar de ergotherapeute, zij is van het behandelteam degene die het beste lijkt te begrijpen hoe de worsteling van mijn vader in elkaar steekt en zij denkt het hardst met ons mee.  Ik leg uit dat ook wij begrijpen dat een ontslag aanstaande is, maar dat er nog wel een paar dingen moeten gebeuren. In huis moeten nog steunen worden geplaatst op het toilet en, niet onbelangrijk, er moet thuiszorg worden geregeld omdat mijn vader niet langer 's ochtends zelfstandig uit bed kan komen en 's avonds ook weer hulp nodig zal hebben om weer in bed te geraken. Bovendien, op maandag is er niemand beschikbaar om mijn vader op te vangen en de vrijdag is dan ook een veel betere dag.... als tenminste aan de verschillende voorwaarden is voldaan. De ergotherapeute re

  Het was afgelopen vrijdag 5 maanden en 9 dagen geleden dat mijn vader op een brancard zijn huis werd uitgetild. Zijn heup was gebroken. We hebben achteraf zitten puzzelen wat er eigenlijk is gebeurt. Mijn vader hield vol dat hij niet was gevallen of gestruikeld. Hij gleed onderuit en kon dit niet meer tegenhouden. Toen de orthopeed achteraf vertelde dat de kwaliteit van de botstructuur van mijn vader zeer slecht was geweest ("het leek wel pap"), begonnen we het te begrijpen. De heup was spontaan gebroken. Het was dus hoe dan ook een kwestie van tijd geweest dat mijn vader in het ziekenhuis zou belanden. Het is uiteindelijk 20 april geworden. Na de ziekenhuisopname volgde plaatsing in een verpleeghuis. Hier zou mijn vader moeten revalideren. Alhoewel ik grote twijfels heb bij de kwaliteit van dit revalideren in het verpleeghuis, heeft hij zich in ieder geval bekwaamd in het rijden in een rol-/trippelstoel en is hij voorzichtig aan weer wat gaan lopen. En vrijdag ging hij dan