Een man wordt oud en valt

  Een onvolkomenheid van het verpleeghuis waar mijn vader verblijft, is dat er maar één lift beschikbaar is voor de bewoners en hun bezoek. Het huis bestaat uit 4 verdiepingen en de meeste bewoners zijn minstens rolstoel- of rollatorafhankelijk. De lift is dus snel gevuld en, zeker op momenten dat de maaltijd aanstaande is, wreekt dit zich in lange wachttijden. Ik stond deze keer met twee dames voor de lift te wachten. Het programma van een lift is voor mij een soort kubus van Rubik: hij schiet heen en weer tussen de etages en het is volstrekt onzeker wanneer hij op de 2e etage gaat stoppen. Ik mis dus de voorspelbaarheid en dan duurt wachten lang. Op enig moment klinkt het belletje waar we op staan te wachten: de lift stopt op onze etage. De deur opent zich en we kijken in het wat norse gezicht van een dame die pontificaal achter een rolstoel staat. Minstens één van de wachtende dames zou zonder probleem mee naar beneden kunnen, maar daar voelt de dame in de lift helemaal niks voor. Z

   Ik wilde de lift uitstappen, maar ik merkte dat de man, die samen met mij was ingestapt, bleef staan. Hij staarde blijkbaar vol gedachten voor zich uit en heel langzaam zag ik zijn ogen zich fixeren op mijn persoon. Ik zag dat hij tranen in zijn ogen had. "Wat een troosteloze omgeving...", sprak hij. Ik knikte hem woordeloos toe. Hij liep voor mij uit het verpleeghuis uit. Mijn vader was ook al in een sombere stemming geweest. Hij wilde naar huis en dat bepaalde op dit ogenblik eigenlijk alles. Zelfs de whiskey die ik had meegebracht kon hem niet erg opvrolijken. Natuurlijk, hij begreep heel goed dat het nog even zou duren, maar zijn emotie zat hem op dit ogenblik behoorlijk in de weg. Ik had hem aangetroffen in de eetzaal. Blijkbaar was men net begonnen met de maaltijd want het was een drukte van belang. Om de één of andere reden was de broodmaaltijd als een soort buffet tegen de zijmuur opgesteld, zodat iedere bewoner met rolstoel of rollator de gang langs deze tafel moe

het norovirus    Een verpleeghuis is een ongezonde omgeving.  Het wreekt zich nu eenmaal dat een grote groep, veelal zeer kwetsbare mensen zo dicht op elkaar verblijft. Met name voor virussen van allerlei aard is dit een uitgelezen kans om zich te verspreiden. Voor de meeste medewerkers en bewoners zit de hele COVID-crisis nog vers in het geheugen.  De spontane reflex op een uitbraak van een virus is al sinds de middeleeuwen, het isoleren van degenen die zijn getroffen. Kijk maar naar de pest- en lepraverblijven die zich veelal buiten de stadsmuren bevonden. Lepralijders mochten zich alleen binnen de stadsmuren begeven op beperkte tijden en door het gebruik van een ratel, zodat gezonde mensen die ze op hun pad tegenkwamen, in staat waren uit de buurt te blijven. Weliswaar wist men toen nog niets van virussen, dokter Koch zou nog lang op zich laten wachten, maar ook de toen heersende gedachte dat de ziekte door kwalijke luchten werd verspreid, maakte dat men lijders ver van de samenlevi

  een prachtige oefenruimte. Helaas ... leeg Gister, steeds midden in een vergadering, kwam er een paar keer een telefoontje van mijn vader binnen. Ik kon hem pas laat in de middag terugbellen. Hij bleek ziek op bed te liggen. Hij was de hele ochtend aan het overgeven geweest. Onwillekeurig moest ik direct aan de proefdag van komende maandag denken: als die maar door kon gaan. Maar vandaag bleek hij gelukkig alweer zover opgeknapt dat ik hem nergens kon vinden toen ik in het verpleeghuis kwam. Ook de verzorging had geen idee waar hij was gebleven en dat vond ik wel weer een goed teken. Weer op de benedenverdieping zag ik hem rondscharrelen in zijn rolstoel. Hij bleek, toen de dame achter de balie even niet keek, snel wat te drinken te hebben gepakt: hij was zijn bankpasje op de afdeling vergeten en had zo'n dorst. Ik moest lachen en ging nog even een blikje cola voor hem halen. Mijn vader zat schuldbewust te wachten, maar ik zag aan zijn ogen dat dit een spelletje was. Hij moest er

   De wereld is vol vriendelijke mensen. Dit gegeven helpt ons echter geen stap verder. De dame die ons ontving in de rolstoelwinkel was aardig. Heel aardig. Ze had alleen net zo goed schoenen of broodjes kunnen verkopen want van rolstoelen wist ze hoegenaamd helemaal niets. We hadden mijn vader met een rolstoeltaxi vanuit Woerden naar Den Haag laten komen, omdat de website ons een enorme showroom beloofde met allerlei varianten van verschillende modellen. Eenmaal ter plaatse reed ik er drie keer voorbij omdat het grauwe pand op geen enkele wijze de uitstraling van een enorme showroom had. Dat klopte ook wel. In de beperkte ruimte stonden aan twee zijden wat rolstoelen en rollators, zo ook in het midden van de ruimte. De variatie aan mogelijkheden was echter zeer beperkt. Geen trippelstoelen, geen stoelen die in de hoogte verstelbaar waren. Eigenlijk voldeed niets in deze ruimte aan de verwachtingen. We zochten ter plekke de website op en wezen de dame op een compacte rolstoel, electri