Over diarree en isolatie en een uitgesteld proefverlof

het norovirus

 

 Een verpleeghuis is een ongezonde omgeving. 

Het wreekt zich nu eenmaal dat een grote groep, veelal zeer kwetsbare mensen zo dicht op elkaar verblijft. Met name voor virussen van allerlei aard is dit een uitgelezen kans om zich te verspreiden. Voor de meeste medewerkers en bewoners zit de hele COVID-crisis nog vers in het geheugen. 

De spontane reflex op een uitbraak van een virus is al sinds de middeleeuwen, het isoleren van degenen die zijn getroffen. Kijk maar naar de pest- en lepraverblijven die zich veelal buiten de stadsmuren bevonden. Lepralijders mochten zich alleen binnen de stadsmuren begeven op beperkte tijden en door het gebruik van een ratel, zodat gezonde mensen die ze op hun pad tegenkwamen, in staat waren uit de buurt te blijven. Weliswaar wist men toen nog niets van virussen, dokter Koch zou nog lang op zich laten wachten, maar ook de toen heersende gedachte dat de ziekte door kwalijke luchten werd verspreid, maakte dat men lijders ver van de samenleving verwijderde.

Feitelijk, met alle wetenschappelijke kennis die we hebben, passen we nog steeds dezelfde strategie toe. Bij een uitbraak van een virus, wordt de bewoner of de afdeling of desnoods het hele verpleeghuis in isolatie gebracht zodat het virus zich niet verder kan verspreiden. Medewerkers gaan zich kleden in beschermende middelen, zoals schorten, handschoenen en mondkapjes. 

Mijn vader is getroffen door het NORO-virus. Een goede bekende voor de verpleeghuizen. Het beestje zorgt ervoor dat de getroffene gaat braken en diarree krijgt. Voor gezonde mensen zoals u en ik, is er niet veel aan de hand: meestal gaan de klachten na een paar dagen alweer over. Voor hoogbejaarde mensen, zeker als ze een ziekteproces hebben doorgemaakt, is het erg oppassen: de verschijnselen betekenen dat in korte tijd veel vocht verloren gaat en dat het lichaam ernstig in disbalans komt. Niet zelden komt de zieke dan ook te overlijden of verzwakt dermate dat een overlijden niet lang op zich laat wachten.

Slecht nieuws dus.

Ik werd hierover gebeld door één van de EVV'ers van mijn vader. We bespraken het perspectief voor de komende maandag en het proefverlof, maar snel was duidelijk dat het virus ons hierin de pas heeft afgesneden. De EVV'er beloofde hier direct met mijn vader over in gesprek te gaan om ook hem te betrekken in de situatie.

Een goed uur later belde ik hem op. Hij klaagde dat hij al de hele ochtend op zijn kamer zat en niet begreep wat er aan de hand was. Ik vroeg verbaasd of zijn EVV'er niet bij hem was geweest om hem de situatie uit te leggen. Dat bleek niet het geval te zijn. Ik besprak dus maar wat er aan de hand was en dat het proefverlof nu een slecht idee zou zijn.

Mijn vader stemde aarzelend in. Hij vertelde weinig klachten te hebben, behalve dan die voortdurende diarree. Ik legde hem uit dat dit nu juist de klachten waren waar het over ging bij NORO. Hij klaagde dat hij al geruime tijd geleden had gebeld omdat hij weer naar de wc moest, maar dat er maar niemand kwam.

Ik raadde hem aan om gewoon de gang op te gaan.

Wedden dat er binnen een minuut iemand bij hem zou zijn?