Over mijn vader die stiekum een drankje van de balie grist en een EVV'er die geen EVV'er meer blijkt te zijn en de onbegrepen onwil om met mijn vader te oefenen

 

een prachtige oefenruimte. Helaas ... leeg

Gister, steeds midden in een vergadering, kwam er een paar keer een telefoontje van mijn vader binnen. Ik kon hem pas laat in de middag terugbellen. Hij bleek ziek op bed te liggen. Hij was de hele ochtend aan het overgeven geweest.

Onwillekeurig moest ik direct aan de proefdag van komende maandag denken: als die maar door kon gaan. Maar vandaag bleek hij gelukkig alweer zover opgeknapt dat ik hem nergens kon vinden toen ik in het verpleeghuis kwam. Ook de verzorging had geen idee waar hij was gebleven en dat vond ik wel weer een goed teken.

Weer op de benedenverdieping zag ik hem rondscharrelen in zijn rolstoel. Hij bleek, toen de dame achter de balie even niet keek, snel wat te drinken te hebben gepakt: hij was zijn bankpasje op de afdeling vergeten en had zo'n dorst.

Ik moest lachen en ging nog even een blikje cola voor hem halen. Mijn vader zat schuldbewust te wachten, maar ik zag aan zijn ogen dat dit een spelletje was. Hij moest er zelf ook om lachen.

Ooit heeft hij me van het politiebureau van Castricum, het dorp van mijn jeugd, moeten ophalen omdat ik op één van de vele aardbeienvelden die het dorp toen rijk was, aardbeien aan het stelen was geweest. De boer had mij en mijn vriendjes, heel klassiek, met een giek achterna gezeten en ons te pakken gekregen. Mijn vader was not amused en ik moest voor straf op de stang van zijn fiets gaan zitten op weg naar huis. Ik kan je verzekeren, als ik mijn best doe, voel ik die rotstang nog. Ik bedoel maar, ik ben heus wel goed opgevoed.

Maar goed.

Hij was weer het mannetje.

Hij vertelde dat hij op zoek was geweest naar een fysiotherapeut. Hij had hem niet gevonden in het oefenlokaal op de afdeling en was vervolgens naar beneden gegaan omdat daar ook verschillende oefenlokalen zijn. Hier was het echter leeg en dus had hij geen therapeut gevonden.

Hij had daarom de hele dag niet kunnen oefenen, terwijl dit voor hem nu juist cruciaal is.

Ook staat er al bijna een week de al vaker aangehaalde rol-/trippelstoel naast zijn kamer. De ergotherapeute, deze week met vakantie, heeft de verzorging gevraagd hiermee met mijn vader te oefenen. Mijn vader heeft er verschillende keren om gevraagd, maar om de één of andere duistere reden weigert de verzorging om hem in deze stoel te zetten. 

"Nee, meneer, volgens mijn rapportage moeten er drie (??) stoelen worden gebracht en dáár gaan we dan mee oefenen ..."

Mijn vader kijkt me donker aan.

"Begrijp jij die redenering?"

Ik beloof hem contact te zoeken met zijn EVV'er (de eerst verantwoordelijk verzorgende). Zij reageert meestal snel en adequaat op onze vragen.

Die avond mail ik de bewuste EVV'er. Bijna onmiddellijk krijg ik een mailbericht terug dat zij niet langer de EVV'er van mijn vader is: ze werkt sinds een week op een andere afdeling. Gelukkig geeft ze mij de mailadressen van degenen die blijkbaar nu de EVV'er van mijn vader zijn.

Ik schrijf nu toch een wat kritische mail over het gebrek aan revalidatie-activiteiten en ons onbegrip waarom er niet in de rol-/trippelstoel wordt geoefend.  

Ondertussen heeft mijn broer in het appartement van mijn vader het nodige hak- en breekwerk uitgevoerd om de ruimte rolstoelgeschikt te maken. Hij belt mij met de bevestiging dat de electrische stoel maandag wordt gebracht en ik regel hierna het taxivervoer.

Aan ons zal het niet liggen.