Een man wordt oud en valt

    Het is inmiddels een bekend gezicht. Voor de deur van het verpleeghuis, in de schaduw van het pand, zit mijn vader in zijn rolstoel. Hij slaapt. Ik tik zijn schouder aan en langzaam dringt de wereld weer bij hem naar binnen.  "Hé, Erik" Ik zoek ergens een stoel, die staan hier overal, van die plastic tuinstoelen en ga naast hem zitten. "Heb je whiskey meegenomen?" Mijn vader is, denk ik, de enige bewoner van dit verpleeghuis, die zelf een fles whiskey op zijn kamer heeft. Dagelijks neemt hij een glaasje, zoals hij ook thuis gewend is. Voor mij een volstrekte vanzelfsprekendheid: waarom zou een verpleeghuisorganisatie zover gaan dat ze dit soort gewoontes verbieden? Soms, als een verzorgende mijn vader aan de whiskey treft, wordt er geschrokken gereageerd. Maar tot nog toe blijft het hierbij. Maar ik ben de whiskey dus vergeten. Ik heb wel iets anders bij me: een taartje. Ik ben namelijk de volgende dag jarig en een mokkagebakje, zo weet ik, doet ook veel goed. T

Buiten was het broeiering heet. Als gebruikelijk zaten vele bewoners tegen de gevel aangeplakt in een laatste streepje schaduw. Het hoekje waar mijn vader meestal zat, was gevuld met enkele dames. Ze zaten zwijgend voor zich uit te kijken, maar begroetten mij vriendelijk toen ik mijn hand naar ze opstak. In de enorme ruimte van het restaurant was het aangenaam koel. Ik hoorde een cello en zag bij de piano, achterin de zaal, een groepje oudere dames staan. Een dame liep wat heen en weer. Het bleek een zanggroepje te zijn. De dame die heen en weer drentelde was de pianiste en blijkbaar ook de leider van het gezelschap. Naast de piano zat een man op leeftijd. Tussen zijn benen klemde hij een cello en hij trok zich, zo te zien, weinig aan van de aanwijzingen van de dame achter de piano. Opgewekt zette hij opnieuw in en deze keer begon hij ook mee te zingen. "Donna nobis pacem ..." Het koor zweeg en de dame achter de piano sprong weer overeind. De ruimte was gevuld met ouderen, ve

  De dagen zijn een grauwe, aaneengesloten massa, aldus mijn vader. Steeds vaker controleert hij of hij wel de juiste dag in zijn gedachten heeft. Soms moet hij echt zoeken in zijn geheugen of iets nou vandaag, gister of nog eerder in de week heeft plaatsgevonden.  Dit heeft niets te maken met een falend geheugen, maar alles met het gegeven dat iedere dag lijkt op de vorige en dat er eigenlijk voor hem niets te beleven valt. Een onverwacht bezoek aan het ziekenhuis, waarbij nota bene het vervoer door een ambulance gebeurt, is dan ook een welkome afleiding: hoe onzinnig dit bezoek ook eigenlijk is. De arts in het ziekenhuis, niet eens degene die hem heeft geopereerd, heeft nog geen vijf minuten nodig gehad om te constateren wat ook de verpleegkundige in het verpleeghuis heeft gezien: de wond ziet er keurig uit. Kom over 2 weken nog maar een keer terug. Ik besluit het er maar bij te laten. Het is, weliswaar een erg dure maar voor mijn vader welkome afleiding van de eindeloze sleur die de

  Hij was boos. Echt boos. Nog geen dag nadat we een gesprek met de arts hadden gehad; een gesprek waarin de centrale boodschap was dat er eigenlijk geen bijzonderheden waren, moest er opeens op stel en sprong een afspraak in het ziekenhuis worden gemaakt. Bovendien zou hij hier met de ambulance naar toe worden gebracht. Ik was vooral verbaasd. Wat was er gebeurd sinds gisteren en ook, waarom was ik niet gebeld? Moest ik nu wel of geen afspraak maken in het ziekenhuis of was dit nu niet meer nodig? Waarom opeens al die haast? In de rapportage las ik dat er al enkele dagen zorgen waren over de dikte van het been, in combinatie met de afscheiding van wondvocht. Had de arts dit onderschat? De volgende ochtend ging ik al vroeg richting Woerden. Ik trof mijn vader in de eetzaal. Samen gingen we naar zijn kamer. Op weg hiernaar toe zag ik de verpleegkundige die ons indertijd had opgevangen. Zij zou naar ons toekomen, zo reageerde ze op mijn verzoek. Eerst maar eens uitzoeken wat er precies a

  Het dreigde nog even mis te gaan. Ik had een week eerder aan de dame die mij belde gemeld dat ik op het door hen opgegeven tijdstip niet aanwezig kon zijn bij de bespreking met de arts. Dat was geen enkel probleem, dan zou ze zorgen dat ik telefonisch werd benaderd. Een dag voor de afspraak belde mijn vader wat paniekerig op. Volgens de zorgmedewerkers moest ik er echt zelf bij zijn de andere dag. Daar werd tenminste wel op gerekend. Ik kon er echter niets aan veranderen: dan moest de bespreking maar zonder mij plaatsvinden. Als afgesproken ging toch om 14.00 uur stipt mijn telefoon. De behandelend arts vanuit het verpleeghuis. Hij zat op de kamer van mijn vader en op deze wijze hielden we het "familiegesprek". Het leverde geen nieuwe inzichten of informatie op. De opname van mijn vader zou een langdurige kwestie worden en vooralsnog had men in de planning staan dat mijn vader op 20 juli a.s. met ontslag zou gaan. "Maar dat is natte vingerwerk hoor, ik moet nu eenmaal