Over een familiegesprek via de telefoon en de manier waarop een afspraak in het ziekenhuis moet worden gemaakt ...

 

Het dreigde nog even mis te gaan. Ik had een week eerder aan de dame die mij belde gemeld dat ik op het door hen opgegeven tijdstip niet aanwezig kon zijn bij de bespreking met de arts. Dat was geen enkel probleem, dan zou ze zorgen dat ik telefonisch werd benaderd.

Een dag voor de afspraak belde mijn vader wat paniekerig op. Volgens de zorgmedewerkers moest ik er echt zelf bij zijn de andere dag. Daar werd tenminste wel op gerekend. Ik kon er echter niets aan veranderen: dan moest de bespreking maar zonder mij plaatsvinden.

Als afgesproken ging toch om 14.00 uur stipt mijn telefoon. De behandelend arts vanuit het verpleeghuis. Hij zat op de kamer van mijn vader en op deze wijze hielden we het "familiegesprek". Het leverde geen nieuwe inzichten of informatie op. De opname van mijn vader zou een langdurige kwestie worden en vooralsnog had men in de planning staan dat mijn vader op 20 juli a.s. met ontslag zou gaan.

"Maar dat is natte vingerwerk hoor, ik moet nu eenmaal een datum invullen."

Dat begrijp ik, maar ik weet ook dat een willekeurig ingevulde datum voor behoorlijk wat drukte kan zorgen. Maar goed, dat zien we dan wel weer. 

"Is er nog een vervolgafspraak in het ziekenhuis gemaakt?", vroeg de arts.

"Eh nee, die is door jullie afgezegd en volgens mij is er nadien niets meer gedaan om een nieuwe afspraak te maken."

"Dat is misschien toch wel handig om een afspraak te maken voor een foto van het bot, want dan weten we of het een beetje aangroeit of niet."

Dat leek ook mij een logische gedachte. 

Er viel een stilte.

Werd er iets van mij verwacht?

Aarzelend gaf de arts aan dat die afspraak dan wel gemaakt moest worden.

Ik begon te begrijpen dat ik degene was die de afspraak moest maken. Ik vroeg naar het vervoer.

"Tja, ik kan alleen een ambulance regelen, maar dat lijkt me overdreven en voor u hoge kosten."

Ik begreep dat ik ook het vervoer moest regelen.

De arts wilde afsluiten, maar ik was er nog niet helemaal.

"De afgelopen week was er sprake van een lage bloeddruk en, wat ik heb gezien, was die inderdaad wel erg laag. Is hier een verklaring voor?"

Die was er niet. Door wat te variëren met medicatie, had men de bloeddruk weer op niveau gekregen.

Ik vroeg mijn vader of hij zelf nog vragen had aan de arts.

Die had hij niet.

Er was ook niet veel te zeggen. De breuk moest helen en als de breukvlakken voldoende stevig waren, zou jij eindelijk kunnen beginnen met revalideren. Het zou een langdurige kwestie worden.

En ik moest de afspraak in het ziekenhuis en het vervoer regelen.

Rond 4 juli.

We waren een kwartier verder.

Meer was er niet over te zeggen. 

Ik was blij dat ik mijn agenda niet overhoop had gehaald en hiervoor helemaal naar Woerden was gereden.