Over hoe misverstanden kunnen ontstaan en over het bespreekbaar houden van je eigen handelen ...

 

Hij was boos. Echt boos. Nog geen dag nadat we een gesprek met de arts hadden gehad; een gesprek waarin de centrale boodschap was dat er eigenlijk geen bijzonderheden waren, moest er opeens op stel en sprong een afspraak in het ziekenhuis worden gemaakt. Bovendien zou hij hier met de ambulance naar toe worden gebracht.

Ik was vooral verbaasd.

Wat was er gebeurd sinds gisteren en ook, waarom was ik niet gebeld? Moest ik nu wel of geen afspraak maken in het ziekenhuis of was dit nu niet meer nodig? Waarom opeens al die haast?

In de rapportage las ik dat er al enkele dagen zorgen waren over de dikte van het been, in combinatie met de afscheiding van wondvocht. Had de arts dit onderschat?

De volgende ochtend ging ik al vroeg richting Woerden. Ik trof mijn vader in de eetzaal. Samen gingen we naar zijn kamer. Op weg hiernaar toe zag ik de verpleegkundige die ons indertijd had opgevangen. Zij zou naar ons toekomen, zo reageerde ze op mijn verzoek.

Eerst maar eens uitzoeken wat er precies aan de hand was.

Er bleken verschillen in inzicht te bestaan. De verpleegkundige legde ons uit dat het been inderdaad dik was, dat er wondvocht uit kwam. Dat laatste was feitelijk een gunstig teken. Het vocht was helder, dus er was geen sprake van een ontsteking. Een dik been was niet vreemd omdat mijn vader dit been helemaal niet gebruikte en dus hoopt het vocht zich op.

Een arts, niet de behandelend arts maar een arts in opleiding, had gister de wond bekeken. Ze was blijkbaar geschrokken en had direct contact gezocht met het ziekenhuis. Hier had men haar geadviseerd mijn vader op korte termijn voor beoordeling van de wond naar hen toe te laten komen. Dit was in gang gezet.

Op mijn directe vraag wat zij ervan vond, gaf de verpleegkundige aan dat het natuurlijk geen kwaad kon, maar in haar opinie was er geen sprake van een acute situatie. De wond zag er alweer beter uit dan een paar dagen geleden. Er was geen sprake van een ontsteking en de kleur van de wond, roze, was okay. 

Er was dus niet zoveel aan de hand.Ik bedacht dat het misschien een mogelijkheid was om dan ook maar gelijk een foto te laten maken van de botstructuur, maar daarvoor waren we nog te kort onderweg in het genezingsproces. Het zou dus echt alleen een kwestie zijn van bekijken van de wond.

Een bekijken dat ze heel goed ook in het verpleeghuis konden doen.

Het zou dus een duur ritje worden, waar mijn vader bovendien helemaal geen zin in had.

Ik adviseerde hem dit na het weekeinde met de behandelend arts te bespreken. Als die de noodzaak er ook onvoldoende van in zou zien, zou hij vanzelf de afspraak wel annuleren.

Onderweg naar huis realiseerde ik me dat dit soort situaties heel gemakkelijk kunnen leiden tot veel gedoe. Verschillen van inzicht zijn natuurlijk altijd mogelijk en waarschijnlijk zelfs een uitstekend verschijnsel, als ze maar bespreekbaar zijn. Daar ontbrak het hier blijkbaar toch wel aan. Het gevolg was een redelijk solistische actie die veel vragen oproept die, wat mij betreft, eigenlijk helemaal niet nodig zouden zijn. 

Maar goed, het was een arts in opleiding. Die mogen leren. Zoals iedereen mag blijven leren, zonder dat we allemaal direct op onze achterste benen staan.