Over het vervoer naar het verpleeghuis en of wij dat niet zelf wilden doen ...

 

 

 "Goedemorgen, uw vader wordt vandaag over geplaatst naar Woerden...vervoert u hem met uw eigen auto?"

Mijn vader is bedlegerig na een beenbreuk en een 5 uur durende hersteloperatie, waarbij de kwaliteit van zijn botstructuur als "nat karton" werd omschreven. Hij mag het been voorlopig op geen enkele manier belasten om te voorkomen dat het opnieuw breekt ... ik val dus even stil na deze vraag...

"Hallo?"

"Ehm... wat denkt u zelf. Zou het een goed idee zijn om hem met mijn eigen auto te vervoeren?"

Nee, dat dacht men niet. Maar de taxi moet u wel zelf betalen.

Ik ben opnieuw verbaasd, maar besluit dat dit voor later orde is. Nu eerst maar het vervoer regelen.

Stiekem vraag ik me wel af hoe men had gereageerd als ik vrolijk had geroepen dat ik hem wel zelf zou brengen. Ik ben bang dat hier niet eens op was gereageerd. Met alle gevolgen van dien. 

Heel bijzonder.

Als men in het ziekenhuis klaar is, dan is het ook gewoon echt, helemaal klaar.

Maar goed, mij werd te verstaan gegeven dat de taxichauffeur wel contant betaald wilde worden.

Nu was de maat voor mij vol. Wat is dit voor een gekkenhuis. Natuurlijk ga ik niet contant betalen, ik wil gewoon een factuur en die zal worden betaald. En vervolgens ga ik wel de slag aan met de zorgverzekeraar over deze kosten. 

Voor de zekerheid informeer ik nog even naar de taxi. Dat blijkt gelukkig een rolstoelbus te zijn en ja, mijn vader krijgt een rolstoel van het ziekenhuis mee.

Samen met mijn vader wacht ik op de taxi en deze geeft aan dat mijn vader naar een speciale afdeling in het ziekenhuis van Woerden wordt gebracht. Het oude Hofpoort, tegenwoordig Antonius. Dat weet ik te vinden.

In het ziekenhuis gok ik op het zorgpension, maar daar is mijn vader onbekend. Ik word doorverwezen naar een revalidatie-afdeling, een verdieping lager. Ook daar is mijn vader onbekend. Gelukkig is een medewerkster bereid om voor mij navraag te doen.

Ik word doorverwezen naar een verpleeghuis, aan de andere kant van het centrum. Daar aangekomen komt de taxichauffeur mij tegemoet. Ik vraag hem verwonderd waarom hij mij naar het ziekenhuis heeft gestuurd, maar daar wordt niet op gereageerd. Wel begint hij over de rekening. Die moet ik betalen. Na enige discussie besluit de man zijn centrale te bellen. Hij verdwijnt, al bellend, uit zicht. 

Na enige tijd komt de man de hal weer inlopen en toont mij een bon die door mij getekend moet worden. Ik krijg de rekening thuis gestuurd. Hij geeft mij het idee dat ik bijna iets onoorbaars van hem heb gevraagd. Maar handje contantje betalen, zonder factuur, in deze tijd? Mijn vader zou toch niet de eerste zijn die vanuit het ziekenhuis door hen is vervoerd?

Ik ga op zoek naar mijn vader.