Over een openhartige zaalarts en een orthopeed die onzichtbaar blijft. Over een complexe operatie en beladen dagen.

 

 Hij had er zelf ook geen verklaring voor, waarom het 5 dagen moest duren voordat we iets over de operatie hoorden. Hij gaf ook volmondig toe dat dit geen schoonheidsprijs verdiende. Ik stelde deze openheid op prijs, maar het schuurde dat de specialist een zaalarts op ons had afgestuurd om deze te verwachten kritiek op te vangen. Ik kan het natuurlijk niet interpreteren omdat ik de betreffende orthopeed nog nooit heb gesproken, maar het blijft me verbazen.

Dit laat onverlet dat we respect hebben voor het werk van de onzichtbare orthopeed. In heldere bewoordingen leidde de zaalarts ons door de operatie heen en het werd wel duidelijk waarom deze 5 uur had geduurd. Het botweefsel was uitermate zwak gebleken en er was extreem veel bloed verloren gegaan. Een nieuw heupimplementaat was ingebracht, maar dit had heel veel kunstig gepruts vereist om tegelijkertijd ook nog het gebroken bot weer aan elkaar te bevestigen.

En nu moeten we tijd als bondgenoot nemen. Nu moeten we er maar op hopen dat het lijf van mijn vader nog voldoende nieuw bot kan aanmaken om het kwetsbare geheel zo te verstevigen dat hij er weer op kan gaan staan.

Daar is de komende weken in ieder geval geen sprake van. En die weken zouden wel eens maanden kunnen worden.

Maanden die niet in het ziekenhuis kunnen worden doorgebracht, want hier zijn ze feitelijk klaar met de behandeling. Dat wordt dus doorplaatsing naar een verpleeghuis om te kunnen revalideren.

Tijdens de uitleg kijk ik naar mijn vader. Ik zie dat hij afhaakt en met zijn gedachten elders is. Ik vraag het hem. Hij wuift het weg met zijn hand.

"Jullie (mijn broer en ik) kunnen het me straks wel vertellen..."

Hij is moe.

Morgen, 9 mei, zou mijn moeder jarig zijn geweest. Ze zou 86 jaar zijn geworden.

Het zijn beladen dagen.

We leven van dag tot dag.