Over een behandeling die klaar is en over economische belangen die weinig rekening houden met jou als individu.

 

 Als de dokter heeft gezegd dat de behandeling klaar is, dan gaat het ook direct erg hard. Maandagochtend werd dit oordeel uitgesproken en 's middags kwam een verpleegkundige melden dat mijn vader woensdag wordt overgeplaatst naar een verpleeghuis in Woerden.

Woerden?

Daar kent hij niemand en hij woont nota bene tegenover een Gouds verpleeghuis....

De volgende ochtend probeer ik de transferverpleegkundige te bereiken. Dat kost enige moeite, maar uiteindelijk krijg ik ze aan de lijn. Ik ben voorbereid op haar verhaal: het ziekenhuis is klaar en voor revalidatie moet mijn vader nu naar een verpleeghuis. Die is veel meer ingericht op revalideren, dus het is beter voor hem. Ik leg terug dat mijn vader meer is dan een been dat weer moet leren lopen: hij maakt deel uit van een sociaal netwerk en dat zijn veelal ouderen. Voor hen zal de afstand naar Woerden te lastig zijn om te overbruggen. Zeker omdat we nu al weten dat de revalidatie lang zal gaan duren (maanden?), is het toch ook belangrijk dat hij zijn sociale contacten kan blijven onderhouden?

Op mijn vraag waarom ze niet het Goudse verpleeghuis hebben geprobeerd, reageert ze verbaasd:"daar wilde uw vader niet heen en Woerden vond hij prima." Ze kon niet vertellen hoe ze aan deze informatie was gekomen.

Ik begin te vermoeden dat er wat verhalen door elkaar zijn gaan lopen. Dat krijg je als zowel de verschillende verpleegkundigen, artsen en nog wat ander volk met je praat over de mogelijkheden na het ziekenhuis. Ik weet heel zeker dat we van het begin af aan hebben aangegeven dat Woerden echt geen optie kan zijn. Ook meld ik nog maar even dat ik de eerste contactpersoon ben en dat opmerkingen van wie dan ook die toevallig op bezoek was, geen rol zouden moeten spelen. De dame begint te aarzelen. Ik vraag haar of ze überhaupt geprobeerd heeft om mijn vader in Gouda opgenomen te krijgen.

Dat was niet het geval.

Ik verzoek haar dus vriendelijk om dat toch nog eens te proberen. Dat belooft ze, maar ze kondigt direct aan dat hier waarschijnlijk voorlopig geen plaats is.

Nog geen uur later word ik gebeld door de arts zelf.

Natuurlijk is er alle begrip voor ons standpunt en ja, natuurlijk is dit voor mijn vader niet de meest optimale oplossing. 

Ik voel een maar aankomen.

Maar...

je weet natuurlijk dat je een keer kan weigeren in te stemmen met een overplaatsing. Als er dan ergens opnieuw een plaats vrijkomt, dan heb je die keuze niet meer.

Dat kan dus ook ergens in Rotterdam, Utrecht of Den Haag zijn ...

Ik vraag hem of er een kans is dat dit dan Gouda of Zoetermeer (hier woont mijn broer) is. Tot mijn verrassing meldt hij mij dat mijn vader tot een lastige categorie behoort (jawel). Namelijk: doordat hij niet direct kan beginnen met revalideren en eerst een week of acht zijn been niet mag belasten en dan pas waarschijnlijk met de revalidatie kan aanvangen, zijn er verpleeghuizen die hem om die reden weigeren. Dat was in ieder geval in Zoetermeer het geval. Die gaat het dus niet worden. Gouda ligt erg vol en heeft een wachtlijst.

En nee, veel langer kan hij niet in het ziekenhuis blijven om een plek in Gouda af te wachten. Daar krijgt hij nooit toestemming voor.

Ik ben geen ster in kansberekening, maar begrijp de rekensom: de kans is groot dat hij verloren raakt ver buiten Gouda.

Het wordt dus Woerden.

Zover is het dus gekomen. Het ziekenhuis start een bulldozer die je ongenadig de deur uit schuift als de behandeling klaar is. Te duur, te inefficiënt, teveel verlies van inkomsten... Dat zo ongeveer ieder kwaliteitsbeleid van iedere willekeurige zorginstelling begint te melden dat de patiënt centraal staat, laat onverlet dat hier keiharde, economische belangen de boventoon voeren. En ja, de zorgverzekeraars leggen u en mij natuurlijk haarfijn uit dat dit uiteindelijk weer in het belang van ons allemaal is.

De hoogte van de premie, begrijpt u wel?