Over de tijd die steeds langzamer ging lopen, een operatie die erg lang duurde en een orthopeed die nergens te vinden was ...

 

Tijd is een vreemd begrip. Om 12.00 uur kreeg ik een telefoontje van de afdeling dat mijn vader richting OK was gegaan. De operatie zou 2 tot 3 uur duren, dus tot 15.00 uur maakte ik me nergens zorgen om. Ik deed online nog verschillende vergaderingen en ik werkte aan enkele notities. Als iemand aan mij vroeg of ik me zorgen maakte, kon ik zeggen dat ik me er niet eens zo enorm mee bezig hield. 

Maar na 15.00 uur begon het te knagen. Steeds vaker controleerde ik mijn horloge en het leek wel of deze steeds langzamer ging lopen. Toen ik om 16.30 nog steeds niets had gehoord, belde ik de afdeling. Vriendelijk vertelde de verpleegkundige mij dat ze echt bellen als hij weer op de afdeling is. En nee, hij was er nog niet. En nee, ze kon niets zeggen over het hoe of wat.

Om 18.00 uur ging de telefoon en, hoe kreeg ik het voor elkaar, ik pakte deze net te laat op. Gelukkig ging vrijwel onmiddellijk mijn gsm over en ik kreeg iemand van het ziekenhuis aan de lijn.

Een verpleegkundige van de intensive care.

Ja, de operatie had veel langer geduurd dan verwacht en mijn vader had veel bloed verloren. Zijn bloeddruk was daardoor erg laag en daarom de intensive care.

Ze kon niets zeggen over hoe de operatie was verlopen en was verbaasd dat de orthopeed zelf nog niet had gebeld.

Ja, we konden op bezoek komen.

Toen ik mijn broer met het nieuws belde, brak ik. Ik was hier zelf het meest verbaasd over, maar de spanning had zich blijkbaar toch sterk opgebouwd. Het gebeurde buiten mezelf om en ik liet het maar even gebeuren.

("pappa, ik lijk steeds meer op jou ...") *

Mijn vader lag bleekjes achterover in zijn kussen. Hij zwaaide, Een verpleegkundige en een zaalarts waren de apparatuur aan het bekijken en één van hen nam wat bloed af. Ze stelde zich voor en vertelde deze avond de zorg voor mijn vader te hebben.

De lage bloeddruk bleek het voornaamste probleem. Hij had extra bloed toegediend gekregen en nu ook ondersteunende medicatie.

Ondertussen voerde ze enkele handelingen uit, kritisch gevolgd door mijn vader.

"Ja, u wilt alles precies weten, meneer Zwart."

Geduldig legde ze uit waar ze mee bezig was.

Mijn vader sloot zijn ogen. Op zijn voorhoofd lag een washandje en hij was op verschillende manieren aangelijnd aan een indrukwekkende reeks apparaten die links en rechts van zijn bed stonden opgesteld. Op een groot scherm waren alle belangrijke waarden te volgen. Zijn pols ging nogal tekeer en, inderdaad, zijn bloeddruk was erg laag.

Hij was gelukkig erg helder, maar ook moe. We besloten dan ook al snel om hem verder zijn rust te gunnen.

Ik was wat ambivalent over de situatie. Onder de indruk van de professionele wijze waarop mijn vader op de IC werd geholpen en zowel hij als wij voortdurend de gelegenheid kregen om om uitleg te vragen. Het verloop van de operatie was echter een "black box", waar niemand ons iets over kon vertellen. Of de operatie was geslaagd en waarom het zo lang had geduurd, we hadden geen idee. De orthopeed, normaal zou hij blijkbaar al contact hebben gezocht, was nergens te bekennen.

Ik besloot dat nu vooral van belang was dat mijn vader weer stabiliseerde en terug kon keren naar de verpleegafdeling. Morgen zou ik op zoek gaan naar de orthopeed.

* Stef Bos