Over verkeerde bedden en over hoe het ritsen van Rijkswaterstaat de oplossing bleek voor dit probleem

Eén van de problemen waar ik als jonge divisiemanager mee werd geconfronteerd, was de "verkeerde bed problematiek". Eén van de specialismen onder mijn verantwoordelijkheid was namelijk de neurologie. Zij hadden ruim 70 bedden, verdeeld over 2 lokaties en 3 afdelingen. Ruim de helft van deze bedden was bezet met een hoogbejaarde patiënt die, na een hersenbloeding, moest wachten op een plekje in het verpleeghuis. Omdat deze mensen waren uitbehandeld, was het dagtarief voor hen flink teruggeschroefd.De neurologen konden niets meer en doen, dus het was echt afwachten totdat er plaats was.

Dat kon weken en soms zelfs langer duren.

De revalidatie-arts vertelde mij dat het ook voor de betreffende patiënten slecht nieuws was. Zij zouden baat hebben bij intensieve begeleiding, bv door fysiotherapeuten, maar dat kon het ziekenhuis hen niet bieden. Als ze dan eindelijk werden overgeplaatst, dan was het vaak al te laat: er was niet veel meer te beginnen met de verzwakte, oude lijven en het overblijvende perspectief was dan een verder verblijf in het verpleeghuis.

Ik besloot om eens te gaan praten met de hoofdbehandelaar, Marjan Sprecher, van één van de Goudse verpleeghuizen, Bloemendaal. Bij het gesprek schoof de toenmalige directeur, Frank Schouten, aan: hij had het in de vele jaren dat hij directie voerde nog nooit meegemaakt dat er vanuit het ziekenhuis het initiatief was genomen voor een gesprek.

Ik vertelde hen over het idee dat één van de neurologen, Sjoerd Visser, met mij had besproken. Door rijkswaterstaat werd in die dagen overal aandacht gevraagd voor het fileprobleem op de wegen. Met name bij invoegstroken ging het mis. Men probeerde de Nederlandse rijders aan te leren dat men ruimte zou maken voor de invoegers: het zogenaamde ritsen.

Als we dit nu ook eens voor de verpleeghuispopulatie zouden doen?

Al snel schoof Peter Husson, de hoofdbehandelaar van het andere Goudse verpleeghuis, de Riethoek, aan.

Omdat het ziekenhuis in die tijd een lumpsum-financiering had en een verpleeghuisbed nog altijd vele malen goedkoper was dan een ziekenhuisbed waarop een patiënt die was uitbehandeld, werkten we het plan verder uit dat we vanuit het ziekenhuis bedden in het verpleeghuis tijdelijk zouden financieren, onder de voorwaarde dat er, volgens een ritspatroon, altijd ziekenhuispatiënten konden invoegen op een bed in het verpleeghuis. Als de verpleeghuisindicatie rond was, stopte de ziekenhuisfinanciering.

Het bleek voor de verpleeghuizen veel regelwerk, maar toen het eenmaal ging lopen, kelderde het aantal "verkeerde-bed" patiënten in het ziekenhuis in zeer hoog tempo.

Bij mijn vertrek had de neurologie nog 31 bedden op 1 afdeling op de Bleulandlokatie.