Over een onmogelijk geachte fusie en een onmogelijk nieuwbouwtraject

Het verdwenen Itersonziekenhuis in Gouda

 

Mijn vader ligt inmiddels alweer een tijdje op de afdeling orthopedie. Deze bevindt zich in het nieuwe deel van het ziekenhuis. 

In de periode dat ik voor het Groene Hart Ziekenhuis werkte, bestond dit nog uit twee lokaties: Bleuland en Jozef.

Het Bleuland ziekenhuis was de samenvoeging van het voormalige ziekenhuis "de Wijk", een PC-organisatie en het Iterson ziekenhuis, het gemeente ziekenhuis. In de structuur van het, samen ontwikkelde nieuwe gebouw in de nieuwbouwwijk Bloemendaal, was nog altijd terug te zien dat dit een verstandshuwelijk was geweest. De linker- en rechterzijde van het gebouw waren vrijwel exacte spiegels van elkaar en in de ene helft werden de PC-patiënten geholpen en in de andere helft de niet-gelovigen. Er waren zelfs twee personeelsrestaurants.

We hebben het over de jaren zeventig van de vorige eeuw.

Gouda was toen nog een sterk verzuilde stad.

Het Jozef vertegenwoordigde de nog altijd aanzienlijke groep Rooms Katholieke burgers. Het gebouw en ook het achter het ziekenhuis liggen bejaardenhuis "de Savelberg" waren eigendom van een rijke, RK-stichting.

Tot ver in de jaren '80 was iedere fusiepoging van deze twee ziekenhuizen onmogelijk gebleken. Hier werd echter, ergens in de jaren negentig een doorbraak geforceerd door de toenmalige bestuursvoorzitter van het Bleuland, Ab van Galen. Een man bij wie de verbinding tussen twee punten altijd een rechte lijn was. Samen met Paul Onland, een voormalig hoteleigenaar en nu bestuurder van het Jozef, werd bereikt wat velen voor onmogelijk hielden: een fusie. Het Groene Hart ziekenhuis was een feit.

Die naam is het resultaat van een prijsvraag. Ik was overigens één van de indieners die de naam "Groene Hart ziekenhuis" had gesuggereerd, maar er was er nog één (of misschien waren er nog wel twee). 

Ik kreeg een taart en die ander een reis.

Na de fusie in 1992, werden de eerste bouwplannen voor een geheel nieuw ziekenhuis ontwikkeld. Probleem was van het begin af aan het gebrek aan beschikbare grond op een aantrekkelijke plek. Het ziekenhuis dook ook in de rode cijfers en dit leidde weer tot een ingrijpende reorganisatie onder leiding van een interim-bestuurder, Paul Sturkenboom.

Diezelfde Paul Sturkenboom greep mij in mijn nek en zette mij plompverloren op een directieplaats.

We schrijven inmiddels 1994.

Het zou nog een lange weg worden vanaf dit punt naar de nieuwbouw waar mijn vader nu ligt opgenomen. Bij mijn vertrek, in november 2000, uit het ziekenhuis, was de verwachting dat zo rond 2004 de nieuwbouw op de Bleulandlokatie zou worden opgeleverd. De bouwplannen, waaraan ik volop had meegedacht, lagen klaar.

Het zou 2014 worden...