Over een geschrokken secretaresse en een orthopeed die heel open informatie geeft die ons verder helpt

 

De vraag viel haar blijkbaar wat rauw op haar dak. Ze keek me tenminste vertwijfeld aan en vroeg of "de verpleegkundige" dit wist. Toen ik haar uitlegde dat ik niet goed kon zien wie op de gang verpleegkundige, arts, laborant of patiëntenvervoerder was; iedereen droeg een vergelijkbaar groen/wit uniform, begon ze over de arts. Of hij ervan wist. Ook dat was niet het geval, om de doodeenvoudige reden dat ik niet wist wie de behandelend arts van mijn vader was. Ze zuchtte diep en pakte een briefje. Ze kondigde aan mijn vraag aan de dokter door te spelen.

Ik keek nog eens naar het bordje op haar deur: afdelingssecretaresse.

Ik had haar gevraagd om mij te bellen als de behandelend arts, later die middag, langs zou komen om met mijn vader de behandelstrategie door te spreken. Op verzoek van mijn vader had ik aangegeven bij dit gesprek aanwezig te willen zijn.

Ik begreep dat dit zeer waarschijnlijk niet ging lukken. Ik bedacht dat er blijkbaar niet veel was veranderd in dit ziekenhuis. De dokter was heilig en geen mens zou ooit grip krijgen op zijn agenda.

Hierin vergiste ik mij behoorlijk.

Toen ik later die dag bij mijn vader langs kwam, bleek de arts inderdaad al te zijn geweest en hij had met mijn vader besloten om te gaan opereren. 

Mijn vader keek peinzend voor zich uit. Het was allemaal wat te snel gegaan en hij had nog allerlei vragen. Ook twijfelde hij of een operatie op zijn leeftijd wel zo'n goed idee was. 

Dit keer zocht ik naar een verpleegkundige en die bleken gezamenlijk in een wat verstopt kantoor te zitten. Ik vroeg of de arts nog een keer kon komen of dat we een andere afspraak konden maken en ik vertelde waarom dit belangrijk was. 

Het bleek geen enkel probleem te zijn. De arts werd ter plekke gebeld en hij gaf aan later nog een keer langs te komen.

En hij kwam.

Zonder voorbehoud schetste hij heel precies de verschillende scenario's die, dat bleek wel, allen risicovol waren. Opereren is riskant want 88 jaar oud, want oud littekenweefsel, want een implementaat dat al 30 jaar oud is en waarover waarschijnlijk geen informatie meer te verkrijgen is, want een bovenbeen waarin het beenmerg 70 jaar geleden vervangen is door een onbekende substantie... Maar niet opereren is minstens zo riskant want minstens 12 weken in bed en daardoor spierdegeneratie en verminderde weerstand, want kalkachtige botvorming rond de breuk die zeer waarschijnlijk zo broos is dat ze bij de minste weerstand onmiddellijk weer breekt...

Mijn vader hoorde het allemaal rustig aan. Met de hem bekende nuchterheid stelde hij directe vragen en de arts reageerde hier op door heel open te zijn. Hij liet mijn vader zelf de verschillende scenario's onderzoeken en stelde voor dat wij het weekeinde zouden gebruiken om het nog eens goed voor ons neer te zetten en maandag in een volgend gesprek de knoop door te hakken.

We besloten nu eerst het perspectief te zetten op de vraag wel of niet opereren en pas van hieruit weer verder te denken. 

Stap voor stap, alhoewel dat op dit moment wel een heel ongelukkige vergelijking is.