Zelf als het kan, thuis als het kan ...
Mijn vader is nu zo'n drie maanden thuis uit het verpleeghuis. Om deze geschiedenis even terug te halen: Mijn vader is (inmiddels) 89 jaar oud. Hij is vrijwel blind, heel erg doof en al vrijwel zijn hele leven loopt hij met een stijfgezet linkerbeen. In dit been heeft hij ook al decennialang een heupprothese en deze is geleidelijk, zo bleek achteraf, wat los komen te zitten. Dit resulteerde in april vorig jaar in een spontane breuk en hierdoor natuurlijk opname in het ziekenhuis. Na overleg met de orthopeed werd, ondanks de vele risico's in zijn situatie, toch besloten tot een operatie en het plaatsen van een nieuwe heup. De orthopeed omschreef het bot van mijn vader na de operatie als "natte pap". De nieuw geplaatste heup is dus, bij wijze van spreken, met touwtjes en schroeven en andere noodmiddelen, vastgezet. Vervolgens is mijn vader maandenlang voor revalidatie opgenomen geweest in een verpleeghuis, waar veel over hem, maar zelden met hem werd overlegt. Uitei